تمام گونه های آبزی در دهان رودخانه ها توسط میکروپلاستیک ها آلوده شده اند

UNIVERSITAT AUTONOMA DE BARCELONA 16 نوامبر 2023
رودخانه ها یکی از منابع اصلی آلودگی میکروپلاستیک ها (اندازه 5 تا 0.0001 میلی متر) و نانوپلاستیک ها (کوچکتر از 0.0001 میلی متر) در اقیانوس ها هستند. مصب ها به عنوان مناطق انتقالی بین رودخانه ها و دریاها، کانون های اصلی تجمع این ذرات هستند که در رسوبات حفظ می شوند. آنها با توجه به توانایی آنها در جذب مواد شیمیایی مضر از محیط اطراف، ورود به شبکه غذایی از طریق مصرف، و تجمع زیستی به سمت سطوح تغذیه ای بالاتر، از جمله گونه های تجاری ارزشمند، تهدیدی برای اکوسیستم های آبی هستند.

اینها نتایج اصلی پروژه بین المللی "i-plastic" است که موسسه علوم و فناوری محیطی دانشگاه اتونوما بارسلونا (ICTA-UAB) در آن مشارکت دارد و حضور میکرو و نانوپلاستیک ها در مصب رودخانه ها و سواحل مجاور آنها را تحلیل کرده است.

یافته‌های این پروژه نشان می‌دهد که از گونه‌های دوکفه‌ای مورد تجزیه و تحلیل، 85 درصد صدف‌ها و 53 درصد از صدف‌ها میکروپلاستیک بلعیده بودند. ماهی‌های دریایی وابسته به دهانه رودخانه (کفال سفید، موجارای نقره‌ای و موجارای برزیلی) 75 درصد تحت تأثیر قرار گرفتند، در حالی که در مناطق ساحلی تحت تأثیر جریان خروجی دهانه رودخانه، 86 درصد هیک اروپایی و 85 درصد خرچنگ نروژی حاوی میکروپلاستیک یا میکروالیاف مصنوعی در روده‌شان بود. دانشمندان توضیح می‌دهند که آلودگی نانوپلاستیک‌ها ممکن است حتی جدی‌تر از میکروپلاستیک‌ها باشد و ممکن است خطر بیشتری برای موجودات آبزی به همراه داشته باشد، زیرا می‌توانند از غشای سلولی عبور کنند و به گونه‌ای که در محیط‌های دهانه رودخانه و محیط‌های دریایی زندگی می‌کنند به میزان بیشتری آسیب برسانند، همانطور که در مورد مشاهده شد. از صدف ها

پاتریزیا زیوری، اقیانوس شناس در ICTA-UAB و هماهنگ کننده این پروژه، می گوید: "آلودگی در مصب ها و سواحل مجاور آنها، در مدیترانه، و در مناطق گرمسیری و معتدل وجود دارد." در دهه‌های اخیر به همان میزان تولید پلاستیک جهانی افزایش یافته است و از سال 2000، ذرات رسوب‌شده در بستر دریا سه برابر شده است.

این آلودگی یک تهدید جهانی برای سیستم های صخره های مرجانی در تمام اعماق است و باعث کاهش رشد صخره های مرجانی می شود.

آلودگی به‌ویژه در نزدیکی مراکز شهری و خروجی‌های تصفیه‌خانه فاضلاب، از جایی که میکروالیاف، رایج‌ترین نوع میکرولیتر، به خورها تخلیه می‌شوند، زیاد است. پس از گیر افتادن در کف دریا، ذرات به دلیل عدم فرسایش، اکسیژن و نور تجزیه نمی شوند. مایکل گرلاود، اقیانوس شناس در ICTA-UAB و هماهنگ کننده این پروژه با بودجه JPI-Oceans، که در آن دانشگاه های ایتالیا، پرتغال، برزیل و اسپانیا در آن حضور دارند، می گوید: «پلاستیک های دهه 1960 هنوز در بستر دریا باقی می مانند و نشانه آلودگی انسانی را به جا می گذارند. شرکت کرده اند.

ذراتی که در بستر دریا ته نشین نمی شوند می توانند توسط جریان های اقیانوسی و جزر و مد صدها کیلومتر تنها در چند ماه منتقل شوند. زیوری می‌گوید: «یک میکروپلاستیک از مصب ابرو در شمال غربی دریای مدیترانه می‌تواند ظرف شش ماه به سیسیل در ایتالیا برسد».

محققان تاکید می کنند که پاکسازی زیستی - استفاده از موجودات زنده برای حذف آلاینده ها از آب - یکی از معدود گزینه های موجود برای کاهش آلودگی میکروپلاستیک در محیط های دریایی ساحلی است. آزمایش‌های آزمایشگاهی نشان داد که گونه‌های مختلف جوامع فیلتر-فیدر تقریباً 90 درصد میکروپلاستیک‌ها را از آب‌های اطراف حذف کردند.

تهیه کننده م.ر. نائیجی

https://www.enn.com/articles/73661-all-aquatic-species-in-river-mouths-are-contaminated-by-microplastics