محیط زیست فراموش شده ایران زمین

ایرانیها هنوز در ابتدای راهی هستند که به آن تمدن گفته می شود. تمدنی که قله اش نابودی اوزون، نابودی هزاران هزار گونه گیاهی و جانوری است.  عده ای سرمست اند و از تمدن و اینده صحبت می کنند. همین علم و همین جهان بینی مخرب برای اصلاح زمین نیز بر اساس الگوی انسان محوری حرکت می کند.  انسانی که از محوریت آن صحبت می کنند ساکن امریکای شمالی و یا آخرش اروپا است. هنوز عده ای هستند که از گرمایش زمین استقبال می کنند، زیرا شاید فکر می کنند می توانند به منابع  زمینهای یخ زده الاسکا و کانادا دسترسی پیدا کنند. 

اما نخبگان ایران هم هنوز نفهمیدند که تمدن و پیشرفت یک تیغ دولبه است و اصلا دغدغه زیست محیطی ندارند. لبه ای مشکلات را می برد و لبه ای دیگر طبیعت را. تولید فزاینده کالاهایی که دیگر برای عمر کم ساخته می شوند ، فشار زیادی به کره زمین وارد می کند. این اقدام توسط کالایی بی کیفیت و بی استاندارد چینی بیشتر تشدید می شود. ایرانیها همه پولشان را صرف ساخت و ساز و صرف نابودی زمینهای مشرف به مناظر می کنند و لذا پی از مدتی ایرانیان منظره زیبا ندارند و همه افسرده می شوند. تخریب مداوام مناظری که ایرانیان در آن بزرگ شدند، موجب یک نوع افسردگی می شود که یک شخص نمی تواند در بزرگسالی مناظری را ببیند که قبلا از آن خاطره دارد. این تخریب مداوام و امحای مناظر اغلب موجب سرخوردگی و مخالفت با مدیریت جامعه شده است. ایرانیان علی رغم داشتن ویلاهای متعدد و ول بودن در جاده ها باز ناراضی هستند. این امر به نظر به نابودی مناظر و خاطرات ارتباط دارد. مردم ایران هنوز نفهمیدند که مشکل اصلی آنها دستکاری زیاد در طبیعت است و بدین صورت آنها دائما غر می زنند. حتی یک پرنده خانگی نیز اگر جای تخمگذاری آن را تغییر دهید ، دیگر تخم نمی گذارد و سر و صدا می کند.